Twee bacteriën dwalen over een huid. Ze lezen de tekens die erin achterbleven en vertellen wat onderhuids plaatsvond.
En peau de pêche deelt een reeks gedachten, die samen een ritmisch gedicht vormen; een atypisch lied over doorstreept worden en jezelf doorstrepen, over het verdringen van opdringerige herinneringen. Over wissen wat was en wassen wat is. Over wat met iemand kan gebeuren als validistische, racistische, seksistische blikken en woorden woekeren in je onderhuidse.
Een speelse, kleurrijke, muzikale performance. Een intiem delen dat hoopt te helen, dat wil ont-wikkelen wat ingewikkeld werd. Een binnenwereld die meer en meer vertelt over de buitenwereld.
En peau de pêche is een zachte maar aangrijpende voorstelling die getuigt over de psychische uitdagingen die het gevolg zijn van discriminatie - validisme, seksisme, racisme. Doorheen woordkunst, poëtische monologen en liedjes enscèneert de voorstelling een zoektocht naar manieren om gevoelens van vervreemding en pijn vanonder je huid de wereld in te krijgen. Gebracht in twee talen – Nederlandse gesproken taal en Vlaamse gebarentaal – rijgt En peau de pêche de expressieve kracht aaneen van gebaren, klankassociaties, betekeniskoppelingen, woordprojecties, en muziek. Soms wanhopig, dan weer speels, ironisch, grappig of troostend, maakt de voorstelling urgente thema’s op een gevoelige manier bespreekbaar.
TITEL EN BEELD:
De titel, En peau de pêche, verwijst enerzijds naar de huid, maar ook naar het materiaal van bepaalde trainingsbroeken die een tijd populair waren bij Noord-Afrikaanse jongens in Frankrijk en België (en bij Dounia zelf). De boventitel in het campagnebeeld van de voorstelling, beurette, voltrekt zelf de zoekende tegenbeweging van de performance: het woord ‘beurette’ is doorstreept, nadat de term zelf lang genoeg mensen doorstreepte. Deze term is - net als talloze andere woorden in onze taal - een racistisch en seksistisch vehikel dat mensen degradeert, uitwist.*
*Beur, of rebeu, is een racistische term in het Frans om in Europa geboren mensen aan te duiden wier ouders of grootouders immigranten uit de Maghreb zijn. De vrouwelijke vorm van die term is ‘beurette’ en heeft een zwaar seksistische lading die rechtstreeks verband houdt met de fetisjisering van Noord-Afrikaanse vrouwen. Jarenlang was de rassencategorie beurette in Frankrijk het populairst op pornosites.
NOOT OVER (ARTISTIEKE) TALEN EN TOEGANKELIJKHEID:
“HET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIETHET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIET meestal altijd.”
Hanna Zaouad - NEOHUMAIN
Deze performance hoopt met iedereen verbinding te maken: eigen noden, verschillende achtergronden, unieke lichamen. En peau de pêche probeert prikkelvriendelijk te zijn, en kiest voor rolstoelvriendelijke locaties.
Voor de performance begint is bij het onthaal informatie te vinden over toegankelijkheid. Een half uurtje voor de voorstelling begint kan je hier een medewerker aanspreken om in de zaal kennis te maken met het decor en spelers. Een technieker kan het felste licht of het luidste geluid laten zien of horen. Zit je graag dichtbij de deur? Dan kan je er een plekje voor je vrijgehouden worden.
De performance duurt 50 minuten zonder pauze. De deuren van de zaal gaan open 5 minuten voor de start van de performance.
De volledige vertelling gebeurt zowel in Nederlandse gesproken taal als in Vlaamse Gebarentaal. Om de poëzie van deze talen ruimte te geven, wordt niet alles letterlijk en simultaan vertaald of verteld. Soms vertelt de Gebarentaal, soms de muziek, beelden, gesproken, of geanimeerde geschreven taal.
We spelen in een intieme, open opstelling. Binnen en buiten lopen, geluid maken of bewegen wordt niet ontmoedigd, de deur staat altijd op een kier. Harde geluiden of fel licht worden vermeden, maar aangekondigd, mochten ze toch plaatsvinden. Er is zijn medewerkers aanspreekbaar en een rustruimte voor wie wil ontprikkelen.
Er wordt gebruik gemaakt van projectie, muziek en een rookmachine.
Dit werk gaat over psychische uitdagingen die het gevolg zijn van discriminatie. Er komt geen expliciet geweld in de performance, maar gevoelige thema’s worden op poëtische wijze aangeraakt.
Meer informatie over deze thema’s vind je in het relaxed pack, een document met info over toegankelijkheid op de pagina van de voorstelling. Hierin vind je alle informatie rond de toegankelijkheidsinitiatieven: trigger- en content warnings, een beschrijving van wat je kan verwachten, een synopsis, foto’s en een audio beschrijving van spelers en scènebeeld.
Het werk wil zowel voor publiek als betrokken team een veilige, flexibele plek vormen. Onze zoektocht om op creatieve manier toegankelijker werk te maken loopt door na de première.
Scenografie: Musia Mwankumi, Geertje Vangenechten
Artistiek en dramaturgisch advies: Hannah Jamin Zaouad
Tolk Vlaamse Gebarentaal: Kristien Desmettre
Motion graphics: Jacques Muela Kabeya
Licht: Louise Crabbé
Concept, tekst en performance: Dounia Mahammed
Productie: Flo Delameilleure
Techniek: Fenna Maas
Muziek / sound: Alan van Rompuy
Vertrouwenspersoon: Shari Aku Legbedje
Grafisch ontwerp: Yasmine Chakib
Producent: Moussem Nomadisch Kunstencentrum
Coproducenten: KAAP, Monty, Brakke Grond, viernulvier
Met de steun van: De Vlaamse Gemeenschap
Met dank aan: Staging Access, Kunstenwerkplaats, GC Felix Sohie, Jutta callebaut, Zindzi Tillot Owusu, Silke Huysmans, Hannes Dereere, Simon d’Huyvetter, Mira Bryssinck, Milan Vandierendonck, Younes Haidar, Griet Boddez, Nora Mahammed, Wout Clarysse, Bas Vanderschoot, Ellie Bryce, Jan-Simon De Lille, Kaaitheater en Arthur de Vuyst
Taal: Nederlands (gesproken) + Vlaamse gebarentaal
Persmap & foto's beschikbaar via communicatie@moussem.be
Twee bacteriën dwalen over een huid. Ze lezen de tekens die erin achterbleven en vertellen wat onderhuids plaatsvond.
En peau de pêche deelt een reeks gedachten, die samen een ritmisch gedicht vormen; een atypisch lied over doorstreept worden en jezelf doorstrepen, over het verdringen van opdringerige herinneringen. Over wissen wat was en wassen wat is. Over wat met iemand kan gebeuren als validistische, racistische, seksistische blikken en woorden woekeren in je onderhuidse.
Een speelse, kleurrijke, muzikale performance. Een intiem delen dat hoopt te helen, dat wil ont-wikkelen wat ingewikkeld werd. Een binnenwereld die meer en meer vertelt over de buitenwereld.
En peau de pêche is een zachte maar aangrijpende voorstelling die getuigt over de psychische uitdagingen die het gevolg zijn van discriminatie - validisme, seksisme, racisme. Doorheen woordkunst, poëtische monologen en liedjes enscèneert de voorstelling een zoektocht naar manieren om gevoelens van vervreemding en pijn vanonder je huid de wereld in te krijgen. Gebracht in twee talen – Nederlandse gesproken taal en Vlaamse gebarentaal – rijgt En peau de pêche de expressieve kracht aaneen van gebaren, klankassociaties, betekeniskoppelingen, woordprojecties, en muziek. Soms wanhopig, dan weer speels, ironisch, grappig of troostend, maakt de voorstelling urgente thema’s op een gevoelige manier bespreekbaar.
TITEL EN BEELD:
De titel, En peau de pêche, verwijst enerzijds naar de huid, maar ook naar het materiaal van bepaalde trainingsbroeken die een tijd populair waren bij Noord-Afrikaanse jongens in Frankrijk en België (en bij Dounia zelf). De boventitel in het campagnebeeld van de voorstelling, beurette, voltrekt zelf de zoekende tegenbeweging van de performance: het woord ‘beurette’ is doorstreept, nadat de term zelf lang genoeg mensen doorstreepte. Deze term is - net als talloze andere woorden in onze taal - een racistisch en seksistisch vehikel dat mensen degradeert, uitwist.*
*Beur, of rebeu, is een racistische term in het Frans om in Europa geboren mensen aan te duiden wier ouders of grootouders immigranten uit de Maghreb zijn. De vrouwelijke vorm van die term is ‘beurette’ en heeft een zwaar seksistische lading die rechtstreeks verband houdt met de fetisjisering van Noord-Afrikaanse vrouwen. Jarenlang was de rassencategorie beurette in Frankrijk het populairst op pornosites.
NOOT OVER (ARTISTIEKE) TALEN EN TOEGANKELIJKHEID:
“HET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIETHET IS OKE ALS JE MIJ NIET BEGRIJPT IK BEGRIJP MEZELF OOK NIET meestal altijd.”
Hanna Zaouad - NEOHUMAIN
Deze performance hoopt met iedereen verbinding te maken: eigen noden, verschillende achtergronden, unieke lichamen. En peau de pêche probeert prikkelvriendelijk te zijn, en kiest voor rolstoelvriendelijke locaties.
Voor de performance begint is bij het onthaal informatie te vinden over toegankelijkheid. Een half uurtje voor de voorstelling begint kan je hier een medewerker aanspreken om in de zaal kennis te maken met het decor en spelers. Een technieker kan het felste licht of het luidste geluid laten zien of horen. Zit je graag dichtbij de deur? Dan kan je er een plekje voor je vrijgehouden worden.
De performance duurt 50 minuten zonder pauze. De deuren van de zaal gaan open 5 minuten voor de start van de performance.
De volledige vertelling gebeurt zowel in Nederlandse gesproken taal als in Vlaamse Gebarentaal. Om de poëzie van deze talen ruimte te geven, wordt niet alles letterlijk en simultaan vertaald of verteld. Soms vertelt de Gebarentaal, soms de muziek, beelden, gesproken, of geanimeerde geschreven taal.
We spelen in een intieme, open opstelling. Binnen en buiten lopen, geluid maken of bewegen wordt niet ontmoedigd, de deur staat altijd op een kier. Harde geluiden of fel licht worden vermeden, maar aangekondigd, mochten ze toch plaatsvinden. Er is zijn medewerkers aanspreekbaar en een rustruimte voor wie wil ontprikkelen.
Er wordt gebruik gemaakt van projectie, muziek en een rookmachine.
Dit werk gaat over psychische uitdagingen die het gevolg zijn van discriminatie. Er komt geen expliciet geweld in de performance, maar gevoelige thema’s worden op poëtische wijze aangeraakt.
Meer informatie over deze thema’s vind je in het relaxed pack, een document met info over toegankelijkheid op de pagina van de voorstelling. Hierin vind je alle informatie rond de toegankelijkheidsinitiatieven: trigger- en content warnings, een beschrijving van wat je kan verwachten, een synopsis, foto’s en een audio beschrijving van spelers en scènebeeld.
Het werk wil zowel voor publiek als betrokken team een veilige, flexibele plek vormen. Onze zoektocht om op creatieve manier toegankelijker werk te maken loopt door na de première.
